દેશના દિવાના

વતન નિરાંતે નીંદર ખેંચે છે,

સરહદે જવાન બંદૂક તાકે છે.

મલક આ આબાદ રહે,

વીરો બસ! એટલું ચાહે છે.

પ્રીતુના ગીત જ્યારે ગવાય છે,

વતનમહેબૂબ આંખોમાં છવાય છે.

દેશની દિલ્લગી દિલોમાં ભરાય છે,

પછી ગોળી તો શું?

ગોળા હસતે મુખે ખવાય છે,

મહેંદી રેલાય,

કાજલ અશ્રુથી ભીંજાય,

પણ દેશના દીવાના,

દેશ કાજ મરતા હરખાય.