આશની પુકાર

દિનરાત કરતાં રહ્યાં હતાં કપરાં કાર્ય અપાર;

 એક કદર ના મળી આ જીવને સચરાચર સંસાર ....!

ખભે લાદી દેવાયો હતો જવાબદારીઓનો ભાર;

ખોળતો રહ્યો બસ નિર્જન રસ્તાઓની કતાર...! 

કળીઓની જેમ ખીલવાની ચાહના હતી બેશુમાર;

ફૂંકાતાં વાયરાઓનો પડતો રહ્યો મારો જોરદાર...!

 લાગણીઓની મહેફિલ જામી હતી આરપાર;

 રખડી પડેલી યાતનાઓની એમાં ખૂંપેલી ભરમાર...!

લક્ષ્ય વગરની કલ્પનામાં અટવાટો હતો ધબકાર;

કદર કરશે એ મન મહીં અઢળક આશની પુકાર...!